Շրջակա միջավայրի նախարարությունը և Երևանի քաղաքապետարանը հանցավոր անգործություն են դրսևորում․ օդի աղտոտվածությունը մայրաքաղաքում ծծմբի երկօքսիդով (SO2) գերազանցել է բոլոր թույլատրելի սահմանները, իսկ կոնկրետ գործողություններ չեն արվում։
Ինչպես ասում են, նույն տեղում, նույն բառամթերքով ու վարդագույն նախագծերով: Հետաքրքիր է, արդյո՞ք այս գաղափարագողությունը կարող է իրավական հետևանքներ ծնել:
Կարսի հանձնումից հետո 4 հրամանատարներ ինքնասպան եղան։ Իսկ մեր օրերում դավիթտոնոյանների, օնիկների, ջալալների, միշկաների ու էլի լիքը պարտված հրամանատարների նագլիությունը չափ չունի։ Իրանց ընենց են պահում, ոնց որ՝ դե ինչ ա եղել որ։
Մեզնում շատերը դժգոհում են, որ ոչ մի ոլորտում մեզ մոտ փոփոխություններ ու առաջընթաց չկա, ոչ արդյունաբերությունն է տեղից շարժվում, ոչ գյուղատնտեսությունը, ոչ գիտությունն ու կրթությունը, հլա մի բան էլ հետ-հետ են գնում։
Կգամ անպայման: Կգամ, քանի որ դուք Իմ կարիքն ունեք: Մի շտապեք, երկար ժամանակով մնացեք Ինձ մոտ: Իմ այս արևալույսի, Իմ այս փառավոր մաքուր օդի, Իմ ներկայության ու Իմ խոսքի մեջ: Սրանք են, որ ինչ-որ մի ժամի օրը տոնական կդարձնեն անպայման:
Փառք Քեզ, Տեր Աստված, Դո՛ւ Ես Լույսն ու Հույսը Իմ․
Փառք ի բարձունս Աստուծոյ, եւ յերկիր խաղաղութիւն, ի մարդիկ հաճութիւն: Եւ օրհնութիւն քեզ ի բարձունս, օրհնեալ ես Տէր Աստուած մեր. օրհնեմք զքեզ եւ գովեմք զքեզ:
Սերիկի մասին նյութերի փնտրտուքի ընթացքում «Սովետական Հայաստան» օրաթերթում հանդիպեցի լրագրող Ա. Մեխակյանի 1971 թ. տպագրած ակնարկը, վերնագրված «Արվեստի ինստիտուտում» (թիվ 42, էջ 4): Կարճ բայց հետաքրքիր հարցազրույց կար Սերիկի հետ: Բովանդակությունից ու Սերիկի պատմածից պարզվում է, որ նա նոր նպատակներ ու ծրագրեր է ունեցել ապագայի համար:
Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։